-
1 bun|t
m (G buntu) 1. (wewnętrzny sprzeciw) protest, rebellion (przeciwko czemuś against sth)- wzmagała się w nim chęć buntu his desire to rebel grew stronger2. (nieposłuszeństwo) rebellion U, defiance U; (akcja polityczna, społeczna) revolt, rebellion; (na statku, w armii) mutiny- bunt więźniów a prison riot- w jego słowach wyczuwało się bunt his words carried a defiant tone- na statku/w więzieniu doszło do otwartego buntu an open mutiny broke out on the ship/in the prison- chłopi podnieśli bunt przeciwko panu the peasants rose in revolt against their lord- zrywać się a. porywać się do zbrojnego buntu to rise in armed rebellion- podburzać do buntu to incite a. stir up a revolt- stłumić bunt to crush a. quash a revolt a. a rebellionThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > bun|t
См. также в других словарях:
bunt — m IV, D. u, Ms. buntncie; lm M. y 1. «protestacyjne, często spontaniczne wystąpienie przeciwko władzy» Krwawy, otwarty bunt. Ognisko, płomień, zarzewie buntu. Podnieść, wzniecić, stłumić, ugasić bunt. Zerwać się, porwać się do buntu. Wzywać,… … Słownik języka polskiego